تاریخچه اکستنشن مژه

اکستنشن مژه، برای مدتی طولانی، بیش از آن که مردم فکر می کنند، ترند و مد روز بوده است. میل به داشتن مژه های بلند و خوش حالت از سال 3500 سال پیش از میلاد شروع شده و به طور چشمگیری تغییر و رشد کرده است. در حالی که آن دوره، دلایل داشتن مژه های بلند و پر حجم نمادین بوده، امروزه نشانه زیبایی و جذابیت می باشد.

بیایید نگاهی به تاریخچه اکستنشن مژه بیندازیم، جایی که اکستنشن مژه از آن منشا گرفته است و همین طور به عواملی بپردازیم که موجب محبوبیت آن در صنعت مد روز می شود.
مژه های مصنوعی زمان گذشته، هيچ شباهتی به مژه هایی که امروزه مورد استفاده عموم، افراد مشهور و اهل مد قرار می گیرد، ندارد.
این مقاله به این موضوع می پردازد که چگونه مژه های مصنوعی مورد پسند و اقبال قرار گرفتند؟ همچنین به این سوال پاسخ می دهد: اکستنشن مژه چه زمانی و چرا اختراع شده است؟

پیدایش اولیه

اکستنشن مژه در ابتدا از کجا آمده است؟ به گزارش مجله زیبایی، Marie Claire، مصریان باستان از 3500 سال قبل از میلاد مسیح شروع به استفاده از برس و پماد برای رسیدن به مژه های پرپشت و حجیم کردند. در مصر، این تنها زنان نبودند که به دنبال بلند کردن مژه های خود بودند. مردان و زنان به طور یکسان از مواد مختلفی مانند مالاکیت برای تیره کردن مژه های خود استفاده می کردند. همچنین گفته شده است که آنها برای محافظت از چشمان خود در برابر نور خورشید به دنبال بلند کردن مژه های خود بودند.

چند سال بعد، در حدود سال 753 پيش از ميلاد مسیح، پس از آن که فیلسوفی باستانی به نام پلینی بزرگ، اظهار داشت که مژه های کوتاه نشانه پیری و کهولت سن می باشد، رومی ها علاقه ی وافری به مژه های بلند پیدا کرده و انواع روش های تقویت مژه را اتخاد کردند.

آن ها از انواع مواد طبیعی مانند چوب‌ پنبه سوخته و زغال سنگ برای رسیدن به چنین ظاهر اشرافی و با شکوه استفاده کردند. رومی ها همچنین معتقد بودند که داشتن مژه های بلند و زیبا نماد اخلاق و باکرگی می باشد.

قرون وسطی
در این دوره به تدریج از محبوبیت مژه مصنوعی و اکستنشن کم شد. در قرون وسطی علايق و سلایق مردم تغییر شکل داده‌ و داشتن مو بيش از حد، وابسته به عشق شهوانی تلقی می شد. به این دلیل زنان، مژه ها و ابرو های خود را برای بلند تر جلوه کردن پیشانی می کندند.

این روش بسیار خطرناک بود و عوارض زیادی داشت، زیرا مژه ها نقش مهمی در محافظت از چشم ها در مقابل گرد و خاک دارند. خوشبختانه این روند به سرعت مد و ترند روز خارج شد. مجددا از اواخر قرن نوزدهم، زنان به مژه های بلند روی آورده و برای افزایش سایز و تقویت آن از عجیب ترین تکنیک ها استفاده می کردند.

قرن نوزدهم
در این قرن، عطرساز ملکه ویکتوریا، به نام یوجین ریمل، اولین ریمل را در اواسط دهه 1800 ساخت. معجون حجم دهنده مژه او، حاوی روغن وازلین و پودر زغال بود. این محصول به شدت مورد استقبال قرار گرفته، و در دهه 1800 به یکی از اصلی ترین لوازم های آرایش تبدیل شد و تاریخچه اکستنشن مژه را متحول کرد.

گزارش‌ها نشان می دهد در سال 1882، زنان پاریسی برای افزایش حجم و سایز مژه های خود، از موی طبیعی استفاده می کردند. براساس مقاله ای که در سال 1899 منشر شده است، به مرور زمان، شروع به کاشت موهای سر بر روی مژه های خود می نمودند. گزارش هایی نیز مبنی بر کاشت مژه با سوزن توسط زنان وجود دارد. با این حال، در قرن بیستم، هنر آرایش بسیار رشد و تحول یافته است.

مژه های مصنوعی ثبت اختراع هستند

در سال 1911، یک مخترع کانادایی به نام آنا تیلور، مژه مصنوعی را به ثبت رساند. اختراع او شامل مژه های یکسره بود که تصور می شد از موی انسان ساخته شده بود. چند سال بعد، یک آرایشگر آلمانی، به نام کارل نسلر، خدمات اکستنشن مژه را در سالن خود، در شهر نیویورک، ارائه کرد. به نقل از نیویورک تایمز، نسلر خدمات مژه سالن خود را به عنوان "نگهبانی در برابر تابش خیره کننده چراغ های الکترونیکی" تبلیغ می کرد.

تا اینکه در سال 1916، در جریان فیلمبرداری فیلم Intolerance، مژه های مصنوعی مورد توجه قرار گرفتند. کارگردان این فیلم، D.W.Griffith، پس تماشای کلیپ های اجرای Seena Owen’s، متوجه شد، چیزی کم هست. او متوجه شد چشمان Owen’s به اندازه کافی برجسته نیست و جلب توجه نمی کند. او با استفاده از اکستنشن مژه به سرعت این ضعف را برطرف کرد.

تکنیک اکستنشن استفاده شده در آن فیلم شامل چسباندن مژه از طریق گاز به پلک بازیگر بود. Owen’s، پس از اکستنشن دچار التهاب و پف چشم خفیف شد، اما خیلی زود برطرف شد و در طول فیلم برداری چشمانش بسیار خوش حالت و الهام بخش شد

تاثیر رسانه ها
پس از اولین حضور تاثیر گذار Seena Owen’s، مژه بلند و فر در صنعت مد به شدت فراگیر شد. در دهه های 1920 و 30، تمام بازیگران در تبلیغات از اکستنشن مژه استفاده می کردند.

در شرایطی که اکثر زنان در آن دوره از اکستنشن مژه استقبال می کردند، خبرنگاران مرد، آن را به سخره گرفته و بسیار مصنوعی و بی ظرافت می دانستند. با این وجود تمام بازیگران با هیجان زیاد شروع به اکستنشن مژه کردند. ستارگانی مانند Marilyn Monroe, Judy Garland و Rita Hanworth در تمام آثار، مژه های بسیار بلند و حجیم خود را به رخ می کشیدند. البته، این روند باعث محبوبیت بیشتر اکستنشن مژه شد. در دهه 1950، اکستنشن مژه به یک عنصر اصلی مد فرهنگ غرب تبدیل شد.
تولیدکنندگان لوازم اکستنشن مژه در این دوره با افزایش تقاضا، تکامل یافتند. آن ها در دهه 1950، کیفیت مژه ها را ارتقا دادند. در دهه 1960، اکستنشن مژه به اصلی ترین ترند آرایش زنان تبدیل شد.

زنان به دنبال این بودند شبیه سوپر مدل Twiggy، شوند که در آن زمان به خاطر چشمان خمیری و عروسک مانندش معروف بود. سپس، در دهه 70 و 80، ترند مژه های بلند شروع به محو شدن کرد. در دهه 1990 مژه های بلند جای خود را به مژه های کوتاه داد.

اکستنشن مژه مدرن

در طول دهه 1990 و 2000، اکستنشن مژه به شکل امروزی و نیمه دائم متولد شد. در طول این سال ها بود که مردم به دنبال مژه های بسیار طبیعی و روش اکستنشن های حرفه ای بودند.

این روش اکستنشن در سال های گذشته در کره جنوبی رایج بود و از سال 2004 به ایالات متحده آمریکا معرفی شد. در روش اکستنشن مدرن مژه ی مصنوعی با مقداری چسب به مژه طبیعی فرد متصل می شوند، در این روش، روند رشد مژه های طبیعی مختل نشده و به همین دلیل مدت زمان ماندگاری اکستنشن افزایش پیدا کرده است.

بسیاری از افراد مشهور از جمله Jennifer Lopez, Paris Hinton و Lindsay Lohan به استفاده از اکستنشن مژه به شدت ابراز علاقه کردند. به تدریج سایر افراد مشهور مانند Kim Kardashian و Katy Perry علاقه خود را به اکستنشن مژه نشان دادند. این سلبریتی ها با ابراز علاقه و استفاده خود، مسیر و روند مد شدن و ماندگار ماندن اکستنشن مژه را تداوم و سرعت بخشیده و همواره کردند.